…wtedy tylko wiedziałam, gdy doświadczyłam – zrozumiałam…

Kiedyś jechałam pociągiem przez Polskę. W przedziale oprócz mnie jechał też w średnim wieku 'wojskowy’. Ateista. Rozmawialiśmy nieco. Zwierzył mi się ze swoich problemów małżeńskich i własnej bezradności. Mówił, że już próbował różnych rozwiązań, terapii, teorii. Nic nie przynosiło rezultatu. Małżeństwo rozpadało się i nie widział już możliwości jego naprawy. Choć jeszcze gdzieś na dnie serca wciąż tliła się chyba nadzieja, bo spytał mnie wprost, czy chrześcijaństwo „działa”? Te pytanie uderzyło mnie szczerością i obdarciem z wszelkich mistycznych drgnień duszy. Praksis i tylko ona. Nie pamiętam, w jaki sposób odpowiedziałam, bo tygodniami w głowie brzmiało tylko te pytanie. Nigdy sobie takiego nie zadawałam. Od dziecka byłam wychowana w chrześcijańskiej wierze. Nie miało znaczenia, czy wiara „działa”. Chodziło przecież o relację z Bogiem. Pytanie zostało w mojej głowie, wracając czasem w różnych sytuacjach życia… I dziś mocno wierzę, że zbawienie nie ma wymiaru jedynie eschatologicznego, jako życie wieczne po śmierci, lecz ma również wymiar doczesny – dotykalny, doświadczalny, obecny, wymierny. Ewangelia, wartości Boże, prawo i mądrość życia, jaką daje Bóg przemieniają życie nie tylko chrześcijan, ale też całych społeczeństw. Jest to przemiana nie tylko mistyczna, duchowa, niedostępna naszym oczom, fruwająca gdzieś ponad obłokami i w głębinach naszych przemyśleń, ideałów. Przemiana ta wyraża się w zmianie mentalność i akcji, działaniu, codzienności przesiąkniętej prawdami i wartościami Bożymi (życia, wiary, nadziei, miłości, przebaczenia…). Życie z Bogiem odmienia i uzdrawia relacje, prowadzi do osobistego rozwoju i transformacji kultury. Doświadczyłam i widziałam, jak wygląda życie rodzin, które żyją od pokoleń Ewangelią, jak praktycznie wygląda owo „błogosławieństwo”, które spływa na wszystkich, z którymi żyją i pracują. Z drugiej strony miałam możliwość zobaczyć, jak wygląda życie i jak wiele tragedii przynosi codzienność bez Boga i Jego wartości. Ta drastyczna różnica motywuje mnie do działania i służenia ludziom tak, aby żyli jak najbliżej Boga i dzięki temu doświadczali życia spełnionego, szczęśliwego, pełnego przemieniającego dobra i w obfitości łask Bożych.

Od najmłodszych lat znałam doskonale Pismo Święte, ale najwięcej znałam teorii, której byłam uczona. Życie przyniosło mi doświadczenie i praktyczny wymiar treści, które poznałam. Wtedy wiedziałam, teraz zrozumiałam. Widziałam dramat i złamane więzi, spoglądałam w oczy lęków, dotykałam łkających barków i płaczących serc. Bolały mnie dramaty nie pojedynczych jednostek, co błędne pielgrzymki cierpienia ciągu pokoleń. Usiadłam empatycznie obok bezsilności, próbowałam podnieść jej załamane ręce i dać odrobinę  nadziei… Płakałam też z radości nad szczęściem tych, co poszukują mądrości, potrafią kochać niebanalnie, rozumieją, więc czasem milczą i wspierają innych. Spoglądałam na ludzi-drogowskazy, dotykałam żywych przykładów i karmiłam się mądrością tych, co ją praktykują i mnożą, siejąc każdemu, kto głodny sensu i wcielenia idei.

Jako dziecko patrzyłam na Pismo Święte jak na kodeks prawny z wytycznymi, a wiarę rozumiałam jak egzamin z własnego ja. Teraz Pismo jest studnią mądrości, a wiara – pomocną dłonią wyciągniętą przez Boga, co mówi „biegnij ze mną!”